Het kleine dorpje Nieuwkuijk groeide gestaag in de negentiende eeuw en was rond 1870 groot genoeg om een eigen parochiekerk te kunnen bekostigen. De kerk - nog zonder toren - werd in 1874 ingewijd.

Enkele jaren later werd begonnen met de bouw van de toren, maar nog voordat deze gereed was, sloeg in 1878 de bliksem in. Twee jaar later ondermijnde een grote overstroming de fundamenten van de kerk. Maar de Nieuwkuijkse kerk kwam er bovenop. Veel erger waren de oorlogshandelingen in 1944: tijdens de bevrijding lag de kerk lange tijd onder vuur en werd ze uiteindelijk door de terugtrekkende Duitse troepen in brand gestoken.


Deze kerk is op de plaats gebouwd van de vorige kerk uit 1874 die in 1944 is verwoest.

Een rijksmonument is de kerk niet, maar wel zijn er op het kerkhof drie monumentale grafmonumenten. Het gaat om een typisch pastoorsgraf uit 1913, een graf van de burgemeester en zijn echtgenote en een groot grafmonument met grafkelder van de familie Van Onsenoort, de toenmalige eigenaars van het kasteel waarin nu de religieuze beweging Focolare is gevestigd.

De kerk was het middelpunt van de parochie. Maar mijnheer pastoor was het gezicht van het ‘rijke roomse leven’. Denk aan pastoor H.G. Becx, die in 1931 de kerkgemeenschap onder zijn hoede kreeg. Halverwege de jaren vijftig vezorgde hij er nog steeds de heilige missen.